یک خارکن در اطراف کربلا این سرنیزه را پیدا می کند و آن را برای ساختن ابزار کار به آهنگری می دهد. آهنگر این سرنیزه را در آتش می گذارد تا گداخته شود اما تاثیری از آتش نمی گیرد و گداخته نمی شود آهنگر این موضوع را با آیت ا... حاج ملا محمد تقی برغانی(شهید ثالث) که در آن زمان در عراق مشغول تدریس بود در میان می گذارد. شیخ این سرنیزه را مشاهده می نماید و متوجه مهری روی آن می شود که نام امام حسن(ع) و امام حسین(ع) بر روی سرنیزه است و با توجه به سخن آهنگر و خارکن و از محل پیدا شدن آن متوجه می شود که باید این سرنیزه متعلق به شخصی وارسته و معصومی باشد و با توجه به مهری که روی آن است مطعلق به امام حسین و یا یکی از یاران ایشان باشد . بنایراین بهای آن را میپردازد و آن را با خود به قزوین می آورد. در ماه محرم به دلیل حاجتی که داشتند به امام حسین(ع) متوسل می شوند و در عالم رویا می بینند که از آب متبرک شده با این سرنیزه با ندای بخور و بخوران به ایشان داده می شود و از آن زمان به بعد در عصر تاسوعا این سرنیزه را در قزوین محله آخوند برای زیارت عموم مردم بیرون می آورند و آب را با آن متبرک می کنند و به رسم این که آب دادن در چنین روزی ثواب دارد از آب تبرک شده به مردم می دهند تا برای شفا و تبرک استفاده کنند.
حیاط خانه شهیدی ها(برغانی)
امتیاز بدهید :
موضوع : | بازدید : 6475
برچسب ها : سرنیزه امام حسین(ع),